Kobiety i Grześ – dwunasty

        Będzie coraz cieplej. Przypominam PT Czytelniczkom i Czytelnikom, że to tylko lekarstwo mające ułatwić przeżycie w czasach zarazy. Co prawda przypominać zaczyna telewizyjny serial, ale nie doczytałem się nigdzie, że tak pisać nie należy. To ciągnę, a tam, gdzie teraz jestem w opowieści, to się dopiero porobiło!

        Następnego dnia Monika odwiozła go na Zitadellenweg. Nic nie mówiła w trakcie jazdy. Dopiero kiedy stanęła przed szopą z tymi wszystkimi zdumiewającymi dziełami sztuki, nawiązującymi z ulotną beztroską do Michelangela i Celliniego, wyciągnęła do niego rękę. – Coś ci wczoraj powiedziałam, ale dzisiaj dodam, Grześ. Uważaj na siebie, ale na nią jeszcze bardziej. – Dlaczego? – zapytał. – Żeby jej też nic złego nie spotkało. Ona się z czegoś nie może pozbierać. Read more „Kobiety i Grześ – dwunasty” →

Kobiety i Grześ – jedenasty

        Zrobi się ciepło, a potem chyba jeszcze cieplej – w każdym razie porobi się. Co się porobi, nie powiem. Nie powiem, bo nie i nie powiem, bo nie pamiętam. Jestem w innym miejscu tej historii, a tam afera goni aferę, aż muszę uważać, żeby nie wylecieć za bandę. Czytelniczko, czytelniku, ponownie przypominam, że historia ta jest spisywana wyłącznie z powodu jej walorów rozrywkowych i nawet jeśli zdarzyła się naprawdę, to nie do końca tak, jak zostało to opisane.

        Samochodów było stanowczo za dużo i trafiwszy na wyszukiwarkę: jaki samochód pasuje do ciebie najbardziej, aż się ucieszył. Nawet jeśli mechanizm wyglądał na rozrywkowy (skoro został umieszczony na „Joe Monsterze” – prawdopodobnie najlepszej stronie we Wszechświecie, jak sama się reklamowała), ciekawym byłoby dowiedzieć się, jakie auto powinien mieć, aby najlepiej podkreślić swoją osobowość. Skrupulatnie zaczął wypełniać wymagane pola. Read more „Kobiety i Grześ – jedenasty” →

Kobiety i Grześ – dziesiąty

        Tym razem ryba jest naprawdę duża – i tylko z mojej niecierpliwości. Sam odcinek jest wstępem do nowego rozdania, jest niestety trochę rozważań, ale mam nadzieję, że w trakcie czytania nie będą one zbyt nużące. Ostatnie zdania tego fragmentu prowadzą już wprost do zdarzeń czających się na Grzesia za rogiem. Droga Czytelniczko, drogi Czytelniku, cały czas miej, proszę, na uwadze, że powstała ta opowieść (i powstaje nadal) wyłącznie dla rozrywki. Zapraszam.

        Wstał, podszedł do niej, musnął wargami kącik ust, odsunął, otworzył drzwi. Ich łoże, przepełnione dotąd wspomnieniami po ekstatycznym seksie, wypełniał teraz docent Hermann Wesering. Oparty o poduszkę palił papierosa. Kawał chłopa – ocenił. – Nie przypierdolę mu.

        – W sypialni się nie pali – powiedział z naganą w głosie. Read more „Kobiety i Grześ – dziesiąty” →

Kobiety i Grześ – dziewiąty

       Nic nie jest takim, jakim się wydaje – pamiętać proszę. Także proszę pamiętać, że w tej opowieści jesteśmy ciągle przed aferą główną, a gdyby brać pod uwagę bardzo twardy zapis na Grzesiowym twardym dysku – ten dotyczący Mrówki – nawet trochę dalej niż przed. Aż mnie palce świerzbią, żeby pozdradzać trochę, ale nie! Wytrzymam, ale że się porobi, to wiem.

        Został dom, ten do zbudowania, z kotem i rybkami. Mama, początkowo trochę przerażona jego stanowczością, z jaką posadził ją za kierownicę, z kwadransa na kwadrans dawała sobie coraz lepiej radę. Kiedy wjechali na autostradę, mama wcisnęła gaz aż zagwizdało.

        – Hohoho – mruknął. Read more „Kobiety i Grześ – dziewiąty” →

Kobiety i Grześ – piąty

Ten będzie trochę dłuższy, bo po drodze jest nieco rozważań, takich tam. Nie każdy lubi, ale że jest to opowieść o Grzesiu, to musiałem go trochę poopisywać. Każda przygoda ma jakiś fundament, a Grześ na razie nawet nie wie, że życie szykuje go na jego największą przygodę. On powinien być do tej przygody odpowiednio przygotowany, życie o to dba, a ja opisuję. Jeszcze trochę, a teraz zapraszam.

         – Monika, przyjedź – poprosił. – Może przegiąłem. Siedzę na policji w Dreźnie i do jutra mnie chyba nie wypuszczą. Coś tam przekroczyłem, ale chciałem być grzeczny. Zrobiła się chryja, a oni wszyscy mówią, że to moja wina. Nie dogadam się z nimi, jeszcze za słaby jestem w języku Nibelungów.

        – Geniuszku! – usłyszał śmiech w słuchawce. – Coraz bardziej cię lubię. O dziewiątej rano będę.

        Cela była wygodna, a kolacja wręcz znakomita. Co jakiś czas przychodził policjant, patrzył na niego i odchodził. Nawet jeśli prycza nie była z Hiltona, radośnie rozłożył koc, zarzucił jego róg na głowę i niedługo potem spał. Śniły mu się rozmaite bijatyki, oraz Ufo. Czasy były inne, to sny inne też. Teraz nikomu nie śniło się, że nie przeżył. Read more „Kobiety i Grześ – piąty” →