Eseje
Zło, a inne zło
Jest to fragment pewnej powieści (Za dużo miłości). Pisząc ją, starałem się opisać niektóre potwory, jakie – nieuświadomione – mogą tkwić w jaźni każdej i każdego z nas. Nie opisałem, czy istnieje sposób, aby trzymać je w klatce – wówczas jeszcze tego nie wiedziałem. Teraz wiem. Bohaterowie innej powieści (Trzecie oko) dochodzą do prawdy o tym sposobie, próbując dociec, jak egzystuje pewna, wypowiedziana dawno temu, fraza (Tylko to, co wychodzi z człowieka, to jest to, co go plami) w naszej jaźni. Ludzie nie są ani dobrzy, ani źli – są przypadkowi. Przypadki tworzymy w sobie nawzajem, najczęściej bez uświadomienia sobie ich, niekiedy złowieszczej, roli. Powinno być inaczej i dopiero teraz to wiem, nawet jeśli wówczas napisałem. Ten fragment ujmuje w sposób syntetyczny to, co wyłożone, zajęłoby znacznie więcej miejsca i zapewne pozbawione byłoby pewnej szczególnej emocji jaka jest w nim zawarta. Bohater mówi o pewnym obrazie, poniżej link do niego i następnie tekst właściwy. Read more „Zło, a inne zło”
Przyjęcia ogródkowe są równie nieinteresujące jak wszystkie inne, nawet jeśli siedzenie w krzakach po ciemku potrafi niekiedy wygenerować przygodę na tyle zajmującą, aby to akurat spotkanie jeszcze po tygodniu uznawać za udane. Interesujące nie, nigdy. Okazją tego akurat przyjęcia były spóźnione imieniny Heleny, urodziny Anny, coś tam jeszcze – nie wiedziałem dokładnie, albo zdążyłem zapomnieć. W świetle zachodzącego słońca wyciągnąłem z tylnego siedzenia trzy drewniane skrzyneczki, każdą z butelką wina, obowiązkowo bardzo czerwonego i bardzo wytrawnego. Zamknąłem auto i zmusiłem siebie do przyjęcia odpowiedniego algorytmu ruchu nóg. Aby się przemieścić. Za grosz nie miałem na to ochoty. 
