Proza
Za dużo miłości – trzeci – Kasandra
Byłem na tym przedstawieniu i kiedy zamknę oczy, od lat, niezmiennie widzę tę scenę tak, jak ją opisałem w powieści. „Cassandra” Vittoria Gnecchiego – dwuczęściowa opera z prologiem, opowiadająca o losach Kasandry, córki trojańskiego króla Priama, branki Agamemnona, któremu urodziła dwójkę dzieci. Obdarzona darem przewidywania, wieszczy mu śmierć po powrocie do Myken, do żony Klitajmestry. I to Klitajmestra, przy udziale Ajgistosa – swego kochanka, morduje Kasandrę i jej dzieci, zaś u szczytu grozy morduje męża – Agamemnona.
Druga część powieści jest mroczna. Ujawnia się demon Natalii, przez lata powodujący, że wpadała ona w stupor, graniczący ze śmiercią pozorną, z czym nikt nie umiał sobie poradzić. Krzysztof na rozwiązanie zagadki wpadł przypadkiem, pomogło mu ono raz, zaś finalnie spowodowało tragedię rozstania – Natalia odkryła, że przed wielu laty… Nie, nie powiem. Popsuję ewentualnym czytelnikom spotkanie z powieścią.
Rozpoczynający ten cykl fragmentów niewielki rozdział pierwotnie był jednym z pierwszych – chciałem, aby od początku miłości tych dwojga towarzyszył mrok. Nie było to rozwiązanie dobre, nawet jeśli w powieści panuje swoisty przekładaniec czasowy i ostatecznie ten epizod niejako otwiera wrota drugiej części – tragedii dwojga zakochanych. Read more „Za dużo miłości – trzeci – Kasandra”
Wpół do czwartej rano i raczej bez szans na sen, ale nie jest to dramat. Facebook pełen tego, co zwykle: psów, kotów, fok, wywracających się doniczek i rowerzystów. Życiowe mądrości nadpisywane na zdjęciach panienek które można o wszystko podejrzewać, tylko nie o jakąkolwiek życiową mądrość – choćby jedną. Panienki są zawsze szczupłe i pełne wdzięku, mądrości zaś głębokie jak stąd do środka Ziemi. W środku Ziemi jest piekło zwykłych ludzi którzy te mądrości przeczytali albo usłyszeli – a i tak trafili do piekła. Też tam trafię, może dlatego, że fb pełen jest mądrości wygłaszanych przez pełne wdzięku panienki i zanim się je przewinie, aby dotrzeć do czegoś na tyle głupiego, że nie zwraca niczyjej uwagi, chcąc nie chcąc czyta się je wszystkie: od porad co zrobić, kiedy masz doła (te przeważają), poprzez te, które podpowiadają, co daje szczęście (zazwyczaj zupełnie coś innego niż to, czego akurat potrzebujemy), aż po te, które mówią, że szczęście przeminie (najlepiej z wiatrem), a ty i tak trafisz do piekła. Koło się zamknęło – witamy w środku Ziemi. 
Ponieważ ta opowieść rozpoczyna się w Alpach – na lodowcu Kaunertal, gdzie Ewa – córka głównego bohatera – Andrzeja, w toalecie restauracji u podstawy lodowca, na blisko dwóch tysiącach metrów, znajduje użyty test ciążowy, za ilustrację posłużyło zdjęcie tam wykonane, nie okładka. Lepiej oddaje ideę powieści. Andrzej, który jest pisarzem (i lekarzem) ze znalezionego w takim miejscu testu tworzy opowieść o pokrętnych relacjach między ludźmi we współczesnym świecie, jednocześnie żyjąc zupełnie realnym życiem, w którym pojawia się Lila – pielęgniarka z domu opieki, do którego Andrzej chodzi na konsultacje. Oczywiście jest i mała dziewczynka – Maja i jej starszy brat – Piotruś. Andrzej uwodzi Lilę tworzoną przez siebie historyjką, zestawiając bohaterów opowieści fikcyjnej z rzeczywistością, w której jest on, jego dorosła córka – Ewa, a przede wszystkim Lila i jej dzieci. Andrzej uważa Lilę za kobietę idealną (ja też tak uważam). W warstwie fikcyjnej, przeplatającej się z „rzeczywistą” występuje Bettina – absolutnie wyzwolona młoda psycholożka, opiekująca się dziećmi z wrodzonymi anomaliami w sferze psychiki, Aleksander – jej chłopak, z którym kocha się kochać (o to właśnie były pretensje do tej powieści – że jest nazbyt śmiała), ale który ma osobowość ukształtowaną przez europejskie dwudzieste pierwsze stulecie, Fakhir – tajemniczy informatyk i fizyk z Iranu o spojrzeniu na świat na tyle szerokim, że publikuje w internecie swoje przemyślenia, Sawsan – jego piękna, ogromnie do niego przywiązana żona, właściwie równie jak Bettina wyzwolona. Fragment, który chcę zaproponować, składa się z trzech części. Pierwsza jest wpisem na blogu Fakhira, druga poszukiwaniem identyfikacji Fakhira, z czym Bettina zwraca się do swojego ojca, trzecia jest relacją ze spotkania całej czwórki w pewnym klubie, prowadzonym przez (o paradoksie!) Żyda. Cała powieść kończy się szczęśliwie dla trójki z czterech bohaterów (nie dla Fakhira),najważniejsi dla mnie – Lila i Andrzej – zasypiają i budzą się razem, niekiedy w środku nocy. Jestem najdalszy od zmuszania czytelników do czytania całości (fragment jest długi) – można pobieżnie przebiec rozważania Fakhira na temat religii – natomiast esencją jest taniec Fakhira w klubie. Istotne jest też to, co mówi Sawsan, kiedy Fakhir tańczy. 
Esej ten zawiera postscriptum. Być może lekturę należałoby zaczynać od niego.
Im bardziej wczytuję się w tę, napisaną kilka lat temu, powieść, tym bardziej dochodzę do wniosku, że chciałem z niej uczynić coś na kształt powieści totalnej. Chciałem zawrzeć w niej możliwie jak najwięcej gatunków literackich, a przede wszystkim chciałem aby esej – ćwiczenie z wyobraźni, przeplatał się w niej z wyobraźnią jako taką – samą w sobie. Czy się udało? Przypominam sobie, że wówczas uważałem, że nie – że postawione sobie zadanie mnie przerosło, że przygoda z miłością zwyciężyła, że było to swoiste rozmienienie ambicji na drobne dnia codziennego. Dzisiaj już nie jestem tego samego zdania. Bo nawet jeśli gdzieś tam pojawia się urocza przygoda z autem marki porsche, to ona też pełna jest jednego i drugiego: niesłychanej miłości i czułej nad nią refleksji. Napisałem powieść – dobrą, nawet jeśli dla samego siebie. Niekiedy zebranie pewnych spostrzeżeń na własny temat może okazać się użyteczne – dla mnie: jak nigdy, obecnie. Proponowany dzisiaj fragment pochodzi z dalszej części powieści. Natalia z Nali wybierają się kupić sandałki, Krzysztof natomiast zostaje w domu aby pisać esej o genezie religii, który obiecał swojej dorosłej córce z poprzedniego małżeństwa – Izie. Fragment nie jest łatwy i niewykluczone, że niektórzy czytelnicy będą w trakcie zniechęceni. Jeśli wytrwają, pod koniec znajdą to, co – odnoszę wrażenie – lubią najbardziej. Jeszcze uwaga na temat logo. Zdjęcie przedstawia głowę kapłanki świątyni Kybele w Vienne. Ta świątynia pojawia się w tekście. 
Historia Natalii i Krzysztofa jest tak powikłana, że, po niespełna kilku latach od jej napisania, wiele szczegółów pogubiło się w mojej pamięci . Dzisiaj przypominam je sobie z uczuciem większym niż przyjemność – dość napisać, że od kilku dni czytam własną powieść. Katastrofalne zakończenie pierwszej części tej zdecydowanie miłosnej historii, zawarte w „Za dużo miłości”, przyjaciołom moim i znajomym, znającym ją, nasuwać musi przed oczy zdarzenia otaczające obecnie jej autora. Cóż – bywa i tak. Może opisałem własną historię, mającą się dopiero zdarzyć. Również i z tego powodu, zapewne, z taką przyjemnością czytam „Prezent” – ciąg dalszy historii dwojga, a później trojga bohaterów – bo przecież zjawia się mała dziewczynka – Nali. Proponowany fragment zawiera opisane w skrócie losy bohaterów pomiędzy pierwszą, a drugą częścią opowieści i nawet jeśli jest to przedstawienie o charakterze ogólnym, jakieś pojęcie o tym, co działo się w międzyczasie, daje. Tyle o treści, a forma? To już trzeba sprawdzić samemu, a zapewniam, że nie jest banalna. Dodatkowo, forma nadziewana jest odnośnikami kulturowymi – rodzajem zagadek, którymi bawią się bohaterowie. Bohaterowie nie poprzestają na tej zabawie, ale nad przedstawieniem ciągu dalszego tego fragmentu chwilę się zastanowię. Jest śmiały, nie wiem, czy nie za bardzo. Jeśli dodam, to zasygnalizuję to na fb. 
Nie wiem, czy dobrze robię. W końcu jestem całkiem poważnym pisarzem, niekiedy nawet za poważnym. Z drugiej strony… W niemal wszystkich moich powieściach obecna jest erotyka, niekiedy śmiała. Czasami ubrana w niekonwencjonalne formy. Zawsze niesłychanie radosna. Przeglądałem właśnie „Prezent” w poszukiwaniu bardzo określonego fragmentu, a znalazłem zupełnie coś innego. Napisałem to – fakt, nie wyprę się. No to… proszę bardzo. 
