Kobiety i Grześ – szesnasty

        Ciąg dalszy nabrał sił. Efekty – proszę. Początek stara się nie siać zgorszenia, ale jeśli trafią tu osoby skromne, sugeruję czytać początek ze zmrużonymi oczami – wrażenie się nieco złagodzi. W środku jest trochę nudy, ale Grześ musiał sobie to i owo przemyśleć i nie wypadało mu przeszkadzać. Osoby o nastawieniu romansowo – przygodowym mogą równie dobrze czytać co drugi wiersz. Natomiast z końcówki wieje grozą i osobom płochliwym doradzam zasłonięcie ostatnich zdań. Nich czytają przez palce – będzie bezpieczniej. Uprzedzając pytania – wiem, co będzie dalej. Teraz część artystyczna.

 

        Obudził się z uczuciem, że coś jest nie tak. Świtało już, zza przesłoniętych okien sączyła się jasnogranatowa poświata, leżał na wznak, czuł uda Miriam na swoich. Otworzył oczy. Siedziała na nim, włosy opadały jej na twarz, w obu rękach trzymała jego członek, a ten był olbrzymi. Jakimś zakątkiem świadomości pomyślał, że tamten, o czwartej rano, postanowił odkuć się za całe kuszenie dnia poprzedniego i że za chwilę wybuchnie. Miriam podniosła głowę, jej oczy w migdałowym wykroju świeciły jak oczy kota. Read more „Kobiety i Grześ – szesnasty” →

Kobiety i Grześ – czternasty

        Ze światem jest tak, że nawet jeśli ktoś wymyśli sobie i potem wybuduje hermetyczną kapsułę, świat i tak się wciśnie. Nie zawsze w dobrym wydaniu.

 

        Był dopracowany, łącznie z płaszczem typu „Pat Garrett i Billy Kid”, stał na podeście przed japońskim ogrodem patrząc na samotną sosnę, odpowiadając mamie na jej machanie rękami z przeciwnego skrzydła domu i wtedy usłyszał za sobą Miriam.

        – Kaace?

        Odwrócił się. Poły płaszcza przemiotły przestrzeń i zatrzymały się gwałtownie. Miriam: biała bluzka zapięta pod szyją i krawatka z kokardą, plisowana spódniczka – krótka, skarpetki i trampki. Uśmiechnęła się, koński ogon jej włosów, upięty anarchistycznie ku górze, zamigotał w świetle zmierzchu. Grzeczna, bardzo niegrzeczna uczennica. Read more „Kobiety i Grześ – czternasty” →

Kobiety i Grześ – trzynasty

        Panna Lamborghini po raz drugi, a ciągle jest to początek. Namiesza Miriam Grzesiowi w życiu, oj namiesza!

 

                                                         Immortal William Shakespeare

                                      (nieśmiertelny William Szekspir – wersja analogowa)

         

        Kiedy, już niemal nocą, wracali do Berlina, zdjęła jego rękę z kierownicy i włożyła między swoje uda. – Choć trochę.

        Próbował nią poruszyć. Ręką.

        – Ani się waż – powiedziała półgłosem. – Bo mnie zabijesz. Poza tym, zabezpieczyłam się.

        – Jak? – trzymał rękę nieruchomo, rękę otuloną w jedwab jej skóry. Nadal nie wiedział, czy wytrzyma. – Jak? Read more „Kobiety i Grześ – trzynasty” →

Kobiety i Grześ – dwunasty

        Będzie coraz cieplej. Przypominam PT Czytelniczkom i Czytelnikom, że to tylko lekarstwo mające ułatwić przeżycie w czasach zarazy. Co prawda przypominać zaczyna telewizyjny serial, ale nie doczytałem się nigdzie, że tak pisać nie należy. To ciągnę, a tam, gdzie teraz jestem w opowieści, to się dopiero porobiło!

 

        Następnego dnia Monika odwiozła go na Zitadellenweg. Nic nie mówiła w trakcie jazdy. Dopiero kiedy stanęła przed szopą z tymi wszystkimi zdumiewającymi dziełami sztuki, nawiązującymi z ulotną beztroską do Michelangela i Celliniego, wyciągnęła do niego rękę. – Coś ci wczoraj powiedziałam, ale dzisiaj dodam, Grześ. Uważaj na siebie, ale na nią jeszcze bardziej. – Dlaczego? – zapytał. – Żeby jej też nic złego nie spotkało. Ona się z czegoś nie może pozbierać. Read more „Kobiety i Grześ – dwunasty” →

Kobiety i Grześ – jedenasty

        Zrobi się ciepło, a potem chyba jeszcze cieplej – w każdym razie porobi się. Co się porobi, nie powiem. Nie powiem, bo nie i nie powiem, bo nie pamiętam. Jestem w innym miejscu tej historii, a tam afera goni aferę, aż muszę uważać, żeby nie wylecieć za bandę. Czytelniczko, czytelniku, ponownie przypominam, że historia ta jest spisywana wyłącznie z powodu jej walorów rozrywkowych i nawet jeśli zdarzyła się naprawdę, to nie do końca tak, jak zostało to opisane.

 

        Samochodów było stanowczo za dużo i trafiwszy na wyszukiwarkę: jaki samochód pasuje do ciebie najbardziej, aż się ucieszył. Nawet jeśli mechanizm wyglądał na rozrywkowy (skoro został umieszczony na „Joe Monsterze” – prawdopodobnie najlepszej stronie we Wszechświecie, jak sama się reklamowała), ciekawym byłoby dowiedzieć się, jakie auto powinien mieć, aby najlepiej podkreślić swoją osobowość. Skrupulatnie zaczął wypełniać wymagane pola. Read more „Kobiety i Grześ – jedenasty” →

Kobiety i Grześ – dziesiąty

        Tym razem ryba jest naprawdę duża – i tylko z mojej niecierpliwości. Sam odcinek jest wstępem do nowego rozdania, jest niestety trochę rozważań, ale mam nadzieję, że w trakcie czytania nie będą one zbyt nużące. Ostatnie zdania tego fragmentu prowadzą już wprost do zdarzeń czających się na Grzesia za rogiem. Droga Czytelniczko, drogi Czytelniku, cały czas miej, proszę, na uwadze, że powstała ta opowieść (i powstaje nadal) wyłącznie dla rozrywki. Zapraszam.

 

        Wstał, podszedł do niej, musnął wargami kącik ust, odsunął, otworzył drzwi. Ich łoże, przepełnione dotąd wspomnieniami po ekstatycznym seksie, wypełniał teraz docent Hermann Wesering. Oparty o poduszkę palił papierosa. Kawał chłopa – ocenił. – Nie przypierdolę mu.

        – W sypialni się nie pali – powiedział z naganą w głosie. Read more „Kobiety i Grześ – dziesiąty” →

Kobiety i Grześ – dziewiąty

       Nic nie jest takim, jakim się wydaje – pamiętać proszę. Także proszę pamiętać, że w tej opowieści jesteśmy ciągle przed aferą główną, a gdyby brać pod uwagę bardzo twardy zapis na Grzesiowym twardym dysku – ten dotyczący Mrówki – nawet trochę dalej niż przed. Aż mnie palce świerzbią, żeby pozdradzać trochę, ale nie! Wytrzymam, ale że się porobi, to wiem.

       

        Został dom, ten do zbudowania, z kotem i rybkami. Mama, początkowo trochę przerażona jego stanowczością, z jaką posadził ją za kierownicę, z kwadransa na kwadrans dawała sobie coraz lepiej radę. Kiedy wjechali na autostradę, mama wcisnęła gaz aż zagwizdało.

        – Hohoho – mruknął. Read more „Kobiety i Grześ – dziewiąty” →