Kobiety i Grześ – dwudziesty

        Można postawić pytanie, po co się takie opowieści pisze. Spróbuję odpowiedzieć. Fundamentalnym współcześnie problemem jest brak poczucia bliskości, kontakty pozbawione sporej części odczuć zmysłowych – bo w esemesach, tweetach, wpisach na facebooku ani zapachu ani smaku, odczucie osamotnienia, pewnego przesunięcia, odsunięcia przez świat. Zaś takie jak ta opowieści podejmują próby przekonania, że jest to niekonieczne, że można bliskość zachować. Potrzebny jest wysiłek, naturalnie – wysiłek zaufania po pierwsze, wysiłek wzięcia pod uwagę strat po drugie. Niekiedy wychodzimy z takiego ryzyka potrzaskani. Natomiast, jeśli się uda… Trochę może i śmiały ten odcinek, ale po to, żeby ta powieść opowiadała o bliskości dobrze, takie wycinki rzeczywistości, jak ten tutaj, są nie do uniknięcia.

        – Mój problem? – upewniła się Miriam.

        – Tak.

        – Z Mrówką, twoją dawną dziewczyną?

        – Tak.

        – Spierdalaj – powiedziała po polsku. Czysto i wyraźnie. Read more „Kobiety i Grześ – dwudziesty” →

Kobiety i Grześ – dziewiętnasty

        Czy mam zdefiniowany pogląd na sposób, w jaki zdarzają się zdarzenia? Nawet po napisaniu tylu opowieści nie mam. Nadal nie wiem, czy jest to przypadkowa gra w czasie, czy też wynikanie jednych wydarzeń z drugich. Ten, kto opisuje – pełniący w stosunku do bohaterów rolę demiurga – powinien z racji nadanej sobie roli wiedzieć, a ja nie wiem. Być może z racji pewnej cechy, którą obdarowuję bohaterów od momentu ich powstania w wyobraźni: wolności. Dlatego czasami jestem bezradny, bo oni potrafią zdarzenia przewidziane przekreślić i postąpić po swojemu, niekiedy z wręcz prowokacyjną krnąbrnością. Ponieważ przepadam za nimi wszystkimi, godzę się z tym i zawsze jestem przygotowany na to, że zdarzy się coś kompletnie nieprzewidywalnego. W tym odcinku: kolejne spotkanie po latach – zupełnie nieoczekiwane, rozważania Grzesia na temat sekt, nieusuwalne ze świadomości pewnych narodów archetypy, oraz rozmowa doskonale ilustrująca pokrętność losów każdego z nas. Dobrej lektury!  Read more „Kobiety i Grześ – dziewiętnasty” →

Kobiety i Grześ – osiemnasty

        O złym pomyśle – tylko na razie nie wiadomo, że on jest zły, o seksie wciskającym się przez każdą szparę, o propozycji powtórki kawałka życiorysu Schroedingera, o reakcjach pierwotnych, o tym, czego możemy nie wiedzieć kiedy wydaje nam się, że wszystko wiemy, o pijaństwie kotów, o fortepianie, o orgazmach, które kiedyś były podobno lepsze. Tak mniej więcej. A kota na odwyk!

 

        Olśniło go. Wyciągnął komórkę, zrobił szybko kilka zdjęć, karpia wrzucił do wody, wstał. – Idziemy, Charlie – powiedział. – Będzie Jerycho. Tylko nie tu, a tam.

        Postawił Gallardo pod kliniką, kilka osób obejrzało się, jacyś studenci zaglądali do wnętrza. – Przy bliższym poznaniu rozczarowuje, poza jednym – powiedział. – Ale też tylko o to jedno chodzi.

        Jakaś dziewczyna roześmiała się, chwyciła klamkę, spojrzała pytająco. Pokiwał ręką, wszedł do budynku. Schody, hall, Mrówka była zajęta, coś uzgadniała z szefową. Usiadł w hallu, przeglądał prozdrowotne periodyki. Gdybym zaczął to wszystko jeść, zakraplać, smarować – pomyślał – to nie wiem, czy bym kwartał przeżył. Szefowa wyszła z gabinetu, podeszła. Read more „Kobiety i Grześ – osiemnasty” →

Kobiety i Grześ – siedemnasty

        Jak się można było spodziewać, będą dylematy. Początek dylematów – zaznaczam – bo będą się one teraz zjawiać co chwilę, aż zostaną rozwiązane w sposób… Nawet dla mnie był to sposób zaskakujący i do dziś nie wiem, które z nich to wymyśliło. Ale to przyszłość, w tym odcinku przede wszystkim o wiodącej roli mamy, , to i owo o Mrówce, świetnych rozwiązaniach, z których część będzie świetnymi, a część jakby nie, ale to też dopiero w następnych odcinkach wyjdzie. Będzie jeszcze o naruszaniu sfery prywatnej z powodów wyższych, co też za chwilę doprowadzi do ciekawych zderzeń. Etap przejściowy – ale i takie są niezbędne. Zapraszam.

 

        Subtelna, kobieca sylwetka siedząca w obrotowym fotelu przy biurku. Czarne, o granatowym połysku włosy. Palce stopy oparte o podłogę, pchnięcie, fotel obrócił się. Chwilę na niego patrzyła.

        – Od pierwszych słów Andrzeja wiedziałam, że to będziesz, kurwa, ty.

        Mrówka. To była Mrówka. Read more „Kobiety i Grześ – siedemnasty” →

Kobiety i Grześ – szesnasty

        Ciąg dalszy nabrał sił. Efekty – proszę. Początek stara się nie siać zgorszenia, ale jeśli trafią tu osoby skromne, sugeruję czytać początek ze zmrużonymi oczami – wrażenie się nieco złagodzi. W środku jest trochę nudy, ale Grześ musiał sobie to i owo przemyśleć i nie wypadało mu przeszkadzać. Osoby o nastawieniu romansowo – przygodowym mogą równie dobrze czytać co drugi wiersz. Natomiast z końcówki wieje grozą i osobom płochliwym doradzam zasłonięcie ostatnich zdań. Nich czytają przez palce – będzie bezpieczniej. Uprzedzając pytania – wiem, co będzie dalej. Teraz część artystyczna.

 

        Obudził się z uczuciem, że coś jest nie tak. Świtało już, zza przesłoniętych okien sączyła się jasnogranatowa poświata, leżał na wznak, czuł uda Miriam na swoich. Otworzył oczy. Siedziała na nim, włosy opadały jej na twarz, w obu rękach trzymała jego członek, a ten był olbrzymi. Jakimś zakątkiem świadomości pomyślał, że tamten, o czwartej rano, postanowił odkuć się za całe kuszenie dnia poprzedniego i że za chwilę wybuchnie. Miriam podniosła głowę, jej oczy w migdałowym wykroju świeciły jak oczy kota. Read more „Kobiety i Grześ – szesnasty” →

Kobiety i Grześ – czternasty

        Ze światem jest tak, że nawet jeśli ktoś wymyśli sobie i potem wybuduje hermetyczną kapsułę, świat i tak się wciśnie. Nie zawsze w dobrym wydaniu.

 

        Był dopracowany, łącznie z płaszczem typu „Pat Garrett i Billy Kid”, stał na podeście przed japońskim ogrodem patrząc na samotną sosnę, odpowiadając mamie na jej machanie rękami z przeciwnego skrzydła domu i wtedy usłyszał za sobą Miriam.

        – Kaace?

        Odwrócił się. Poły płaszcza przemiotły przestrzeń i zatrzymały się gwałtownie. Miriam: biała bluzka zapięta pod szyją i krawatka z kokardą, plisowana spódniczka – krótka, skarpetki i trampki. Uśmiechnęła się, koński ogon jej włosów, upięty anarchistycznie ku górze, zamigotał w świetle zmierzchu. Grzeczna, bardzo niegrzeczna uczennica. Read more „Kobiety i Grześ – czternasty” →

Kobiety i Grześ – trzynasty

        Panna Lamborghini po raz drugi, a ciągle jest to początek. Namiesza Miriam Grzesiowi w życiu, oj namiesza!

 

                                                         Immortal William Shakespeare

                                      (nieśmiertelny William Szekspir – wersja analogowa)

         

        Kiedy, już niemal nocą, wracali do Berlina, zdjęła jego rękę z kierownicy i włożyła między swoje uda. – Choć trochę.

        Próbował nią poruszyć. Ręką.

        – Ani się waż – powiedziała półgłosem. – Bo mnie zabijesz. Poza tym, zabezpieczyłam się.

        – Jak? – trzymał rękę nieruchomo, rękę otuloną w jedwab jej skóry. Nadal nie wiedział, czy wytrzyma. – Jak? Read more „Kobiety i Grześ – trzynasty” →