Bez kategorii
Bez kategorii
Bez kategorii
Lot
Lot (3)
Robię to z pełną świadomością, że fragment wyjęty z opowieści nie we wszystkim będzie czytelny. Tylko… mnie właśnie o to chodzi. Bo pomyśl, Czytelniku, jak niezwykłe zdarzenia musiały mieć miejsce wcześniej, aby bohaterowie znaleźli się w tym akurat miejscu, dlaczego w trakcie lotu oni rozmawiają o tym akurat, a nie o czymś innym, dlaczego w trakcie tego lotu mają miejsce zdarzenia takie, a nie inne. Wreszcie, skoro los decyduje tak, a nie inaczej, co z nimi będzie dalej? Z Rafałem Ogińskim – biskupem pomocniczym Archidiecezji Krakowskiej, błyskotliwie inteligentnym uczestnikiem niejawnych poczynań modernistycznych Stolicy Apostolskiej? Krzysztofem – zdystansowanym do samego siebie lekarzem, trochę pisarzem, miłośnikiem rozrywek tak egzotycznych, jak jazda sportowym samochodem i latanie? Amelią wreszcie – piękną i nieco szaloną doktorantką filozofii i szybowniczką, która kochała się namiętnie w pierwszym, aż coś ten romans rozwaliło na strzępy, a po tym trzęsieniu ziemi i spotkaniu w łazience lotniska Łososina Dolna zawróciła doszczętnie w głowie temu drugiemu (i sobie samej nie gorzej)? Read more „Lot (3)”
Lot
Lot (2) – Kilka chwil w raju
„Lot” nie jest powieścią z cyklu, który otwierała „Za dużo miłości”. Jest trzecią, po „Magroddenie” i „Ekosystemie”, która próbuje łączyć wątki osobiste ‒ emocjonalne uwarunkowania szczęścia lub nieszczęścia (kochasz za mało, kochasz za dużo) z poruszaniem się w jasno zdefiniowanym środowisku, warunkującym poczynania bohaterów. Oczywiście, w każdej pisanej przeze mnie powieści trochę „Za dużo miłości” być musi, nawet jeśli jest to nadal źle napisana powieść, dobra do czytania. Ponieważ w „Locie” pilnować się muszę, aby nie ujawnić właściwej intrygi ‒ a ta jest, jak w żadnej innej mojej powieści, silnie osadzona w otaczających nas realiach, nie mogę prezentować fragmentów mogących tę intrygę ujawnić. Jeśli powiem, że żadne z dwojga bohaterów prezentowanego fragmentu nie jest bohaterem głównym, już to będzie podpowiedzią. Ale… Ten wycinek powieści w bezpośredni ‒ i niemal nadmiernie ‒ sposób nawiązuje to ZDM i z przyjemnością, radością, uśmiechem przedstawiam go pod ocenę. „Za dużo miłości” osiem lat później. Oby zajmującej lektury! Read more „Lot (2) – Kilka chwil w raju”
Lot
Lot – prolog
Nie mogłem spodziewać się po samym sobie, że nowych emocji i wrażeń nie spróbuję ubrać w kolejną opowieść – ale żeby aż tak? Bo to niesłychanie kuszące – opowiedzieć jeszcze raz to samo w gruncie rzeczy, ale w zupełnie innym i zupełnie nowym otoczeniu. Prolog do nowej opowieści od tygodnia kusił, aby go pokazać. Proszę – jest. Nawet jeśli wygląda podobnie do niektórych poprzednich opowieści, cel ma zupełnie inny i ja to wiem. Ma opowiadać o wielu sprawach – w końcu kiedy leci się dwa kilometry nad ziemią ma się wiele czasu na myślenie i na tym właśnie zasadza się ta opowieść. Bohaterowie będą dużo myśleć, dużo mówić do samych siebie i dużo z samymi sobą się spierać. Natomiast klimat tych sporów będzie taki właśnie jak w prologu. Zapraszam – pierwszy rozdział opowieści o tytule „Lot”. Wszelkie nawiązania w nim do rzeczywistości są absolutnie przypadkowe. Tak wyszło, a ja lubię opowiadać.
PROLOG Read more „Lot – prolog”
Miłość
Miłość – czwarty
Prezentowanie opowieści w całości, nawet jeśli w formie odcinkowej, jest z pewnością lepsze niż przedstawianie od czasu do czasu fragmentu wyjętego z całej historii, ale… Trudno jest powstrzymać się w trakcie pisania od poddania pod osąd czytelników nie tyle samej opowieści, ile atmosfery w niej panującej, maniery w jakiej jest opowiadana, napięcia jakie buduje. Tego wszystkiego co nią samą nie jest, ale tworzy jej walor. A jeśli walor, to ciekaw jestem osądu. Zapraszam.
– Nie dam ci umrzeć, braciszku. Wolę, jak umierasz ze mną. Read more „Miłość – czwarty”
Eseje
Zamiast Salonu Literackiego – kwiecień (Demoralizacja)
Salon Literacki ogłosił swoją nieobecność do jesieni. Mniejsza o powody – te zawsze są do uszanowania – tylko co w takim razie robić? Z przygotowanym już esejem i kolejnymi, od pisania których zapewne się nie powstrzymam – już choćby dla ucieczki w stronę realnego świata od – ostatnio coraz mniej realnego – realizmu powieściowego. Zatem co jakiś czas będą się pokazywać kolejne wypracowania… a właśnie! Do dzisiejszego pragnąłbym dodać słówko. Wpisuje się ono – i to doskonale – w temat o lawinowo rosnącej popularności: co zawdzięczamy nauczycielom. Ja zawdzięczam im niemal dziesięć powieści (siedem wydanych), niezliczone eseje, nieco recenzji, parę wierszy, a przede wszystkim zawdzięczam im to, co tam jest zawarte: nieustannie obecny humanizm, szacunek do wiedzy i (mam nadzieję) umiejętność korzystania z niej, niepohamowaną namiętność do snucia opowieści. Paniom profesor Dokurno, Naparzewskiej, Mytych dziękuję za nauczenie mnie o języku polskim tego wszystkiego, bez czego moje życie byłoby o ileż uboższe, profesorowi Słówko dziękuję za wszczepienie mi przekonania, że nie istnieje nic, co nie jest fizyczne, profesorowi Mynusowi (i nie wyobrażam sobie nie posłużyć się w tym miejscu przydomkiem) dziękuję za pobłażliwy i pełen ciekawości stosunek do tworzonych przeze mnie piramidalnych związków matematycznych. Dziękuję Wam wszystkim – bez Was byłbym się nigdy nie dowiedział jak nienudny może być świat, a też nie dowiedziałbym się, jak nienudnym można być dla samego siebie. Chwała Wam za to i dlatego Waszym następcom dzisiaj życzę jak najlepiej. Sukcesów na kamienistej drodze wiodącej do odzyskania szacunku należnego temu, co robicie i Wam samym! Read more „Zamiast Salonu Literackiego – kwiecień (Demoralizacja)”
Eseje
Salon Literacki – luty 2019
Kolejny, kontynuujący rozważania o wolności od samego siebie, jaką narzuca nam liberalny totalitaryzm współczesnego świata Zachodu. Jak jesteśmy odzierani z emocji, z namiętności, szaleństw, jak – nie chcąc przecież! – stajemy się budyniem, przed chwilą przekonani, że to, co mamy wewnątrz, to co najmniej Tatry. Czy ostałby się dzisiaj Witkacy? Wątpliwe to.
W eseju: dlaczego coś, co współcześnie na pierwszy rzut oka wygląda na zło wcielone, złem wcale nie jest i w ostatecznym rachunku obraca się w dobro, oraz dlaczego wydźwięk pewnej powieści (o której już pisałem) dzisiaj wcale nie jest zderzeniem jednoznacznego zła z jednoznacznym dobrem. Pierwsze to „Koniokrady” Williama Faulknera, drugie to „Władca much” Williama Goldinga. Link poniżej i zapraszam do lektury.
http://salonliteracki.pl/new/ukryte-znaczenia/1669-prawo-wolnego-wyboru
Miłość
Miłość – trzeci
Miejscowość nazywała się Malmantille – kilkanaście kilometrów od obrzeży Florencji. Jechał przez delikatnie pofałdowany krajobraz, drogami na których zalegało zaschnięta ziemia po traktorach, jakieś kłącza, gałązki. Toskański krajobraz to krył się, to pojawiał, trochę nierealny w listopadowych mgłach. Malmantille pojawiło się na horyzoncie w nieco głębszym od nieba odcieniu szarości, przybliżyło, już wjeżdżał między pierwsze domostwa. Read more „Miłość – trzeci”
Proza
Test ciążowy – uzupełnienie
Zgodnie z obietnicą daną wczoraj na fb – drugi fragment z blogu Fakhira. Przypomnę: Fakhir jest muzułmaninem, ale – jest sufim, czy też współczesnym jego odpowiednikiem, mocno osadzonym w ponowoczesnym świecie. To, co pisze, jest trudne w kilku wymiarach. W percepcji zapewne też, ale przede wszystkim przedstawia trudność w akceptacji, ponieważ jego punkt widzenia różni się od spojrzenia Europejczyka, najczęściej chrześcijanina. Poza tym, w tym fragmencie Fakhir pisze o Koranie – jego znaczeniu i wykładni. Pod koniec podkreśla jedną, niesłychanie istotną kwestię dotyczącą wykładni wszystkich świętych ksiąg – ale to już niech on sam. A sam Koran? Moim zdaniem warto. Pod koniec fragmentu dodałem trochę Bettiny. Read more „Test ciążowy – uzupełnienie”
Bez kategorii
Test ciążowy
Pisałem tę powieść w 2013 roku będąc być może nadmiernie przepełnionym emocjami i nadmiernie ambitnym. Nawet jeśli powieść otrzymała oceny niekoniecznie pozytywne uważam, że się udała – to znaczy, że opowiedziałem ją tak, jak zamierzałem, że nie musiałem po drodze rezygnować z niczego. Niektóre jej fragmenty stanowią dla mnie osobisty kanon tego, co napisałem i to jest właśnie jeden z takich fragmentów. Jest to blog, który przed kilku laty (powieściowymi) prowadził jeden z bohaterów powieści – Fakhir. Fakhir jest Irańczykiem – Persem. Jest muzułmaninem, szyitą, sufim – jest derwiszem. Jest oświecony – przynajmniej takim starałem się go ukazać. Jednocześnie jest fizykiem – twórcą pewnej zaawansowanej idei energetycznej, która przepada razem z jego śmiercią. Tekst jest może i trudny, ale wydaje się wart przywołania. Cały czas proszę pamiętać, że pisze to muzułmanin. Read more „Test ciążowy”